Παράσταση Διαμαρτυρίας

 

Σήμερα Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2023 ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. Ευρυτανίας συμμετείχε στην απεργία που κήρυξε η ΔΟΕ και πραγματοποίησε παράσταση διαμαρτυρίας στη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ευρυτανίας όπου και παρέδωσε σχετικό έγγραφο. Στην παράσταση παρευρέθηκαν εκπαιδευτικοί, ΕΕΠ και ΕΒΠ των σχολείων καθώς και εκπρόσωποι του Νομαρχιακού τμήματος της ΑΔΕΔΥ.  Το ποσοστό συμμετοχής κυμάνθηκε στο 46%.

ΈΓΓΡΑΦΟ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

 

Για το σχολείο που ονειρευόμαστε!

Παρά το κλίμα τρομοκρατίας και εκβιασμών, που προσπάθησε με κάθε τρόπο να επιβάλλει το ΥΠΑΙΘ τα τελευταία δύο χρόνια, βρήκε απέναντί τους τη συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών, ενάντια στα σχέδια εμπορευματοποίησης, κατηγοριοποίησης και διαφοροποίησης σχολείων – μαθητών – εκπαιδευτικών μέσω της εφαρμογής των διατάξεων των Ν.4692/2020 και Ν.4823/2021 που αφορούν την αξιολόγηση. Σήμερα, συνεχίζει να εντείνει το έργο απαξίωσης του δημόσιου σχολείου. Προχωρά στην ολοκλήρωση εφαρμογής του ν.4823/21 με την υλοποίηση της ατομικής αξιολόγησης των εκπαιδευτικών στηριγμένης στη σαθρή διαδικασία της «εσωτερικής κι εξωτερικής αξιολόγησης» των σχολικών μονάδων. Πιστοί στην προσφιλή τους τακτική, αιφνιδιαστικά και σε ένα άσχετο νομοσχέδιο, αυτή τη φορά του Υπουργείου Μεταφορών, ψήφισαν τροπολογία, εφαρμογής της διαδικασίας της ατομικής αξιολόγησης.

Φαίνεται πως τόσο η κυβέρνηση όσο και το Υπουργείο Παιδείας βιάζονται να χρεώσουν τις δικές τους ευθύνες στους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς και τους μαθητές.

Παρουσιάζουν την αξιολόγηση ως το κλειδί για τη λύση κάθε προβλήματος του εκπαιδευτικού συστήματος. Άλλωστε, η τακτική του ΥΠΑΙΘ να χρησιμοποιεί εύηχες λέξεις, θετικά φορτισμένες, προκειμένου να εφαρμόσει τα πιο αντιδραστικά μέτρα είναι γνωστή. Βάφτισε την κατηγοριοποίηση των σχολείων «συλλογικό προγραμματισμό, εσωτερική και εξωτερική αξιολόγηση σχολικών μονάδων», την απομάκρυνση των μαθητών στα 15 τους χρόνια από το σχολείο και την ανήλικη εργασία τους «ενίσχυση» της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης, «απεγκλωβισμό» τον αποκλεισμό 40.000 μαθητών από τα Πανεπιστήμια μέσω της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, αλλά και την Τράπεζα Θεμάτων, «αναβάθμιση του Εθνικού Απολυτήριου».

Για όποιον έχει σχέση με την εκπαιδευτική διαδικασία μια ματιά και μόνο στον νόμο αρκεί για να καταλάβει ότι οι προθέσεις της κυβέρνησης είναι πολύ μακριά από την «αναβάθμιση του σχολείου και την ενδυνάμωση των εκπαιδευτικών» όπως ευαγγελίζεται. Οι γονείς, οι μαθητές καταλαβαίνουν ότι η κυβέρνηση αν ήθελε να στηρίξει το δημόσιο σχολείο, θα προσλάμβανε μαζικά εκπαιδευτικούς, δεν θα επέτρεπε να χάνονται χιλιάδες διδακτικές ώρες, δεν θα άφηνε μαθητές χωρίς παράλληλη στήριξη, μαθήματα ακόμα και πανελλαδικώς εξεταζόμενα να διδάσκονται από τα μέσα της χρονιάς. Δεν θα στοίβαζε 25 παιδιά σε αίθουσες κλουβιά, θα έπαιρνε ειδικά μέτρα στήριξης των μαθητών για τα τεράστια γνωστικά, ψυχολογικά και κοινωνικά προβλήματα που άφησε ο διετής εγκλεισμός και τα κλειστά σχολεία. Θα την απασχολούσε το πώς θα κατασκευάσει σύγχρονα σχολεία, θα επισκεύαζε τα παλιά, δεν θα άφηνε χιλιάδες μαθητές και εκπαιδευτικούς να περνούν τη μισή τους μέρα σε ακατάλληλα κτίρια για το επιδιωκόμενο εκπαιδευτικό αποτέλεσμα αλλά και επικίνδυνα για την ασφάλειά μας. Για όλα αυτά  προφανώς ο νόμος δεν προβλέπει τίποτα.

Είναι προφανές ότι η στόχευση του Υπουργείου είναι να καθυποτάξει τους εκπαιδευτικούς μέσω της ατομικής αξιολόγησης, προκειμένου να αποδεχτούν ένα σχολείο το οποίο διαχρονικά υποβαθμίζεται για την πλειοψηφία των παιδιών που προέρχονται από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, που βάζει ακόμα μεγαλύτερα εμπόδια σε όσα παιδιά θέλουν να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Ένα σχολείο πανάκριβο για την οικογένεια, κατηγοριοποιημένο, που λειτουργεί με όρους επιχείρησης, μετρά έσοδα-έξοδα, αναζητά πόρους για να διασφαλίσει μία στοιχειώδη λειτουργία. Άλλωστε η ίδια υπουργός στο δελτίο τύπου αλλά και σε συνεντεύξεις παρουσιάζει την ατομική αξιολόγηση ως ολοκλήρωση ενός ενιαίου σχεδιασμού που περιλαμβάνει την αξιολόγηση- κατηγοριοποίηση των σχολικών μονάδων και τις εξετάσεις τύπου PISA. Το ίδιο το νομοσχέδιο προβλέπει σε δύο από τους 11 δείκτες που αποτιμούν την υπηρεσιακή επάρκεια του εκπαιδευτικού, τη συμμετοχή στην αυτοαξιολόγηση και την εσωτερική αξιολόγηση της σχολικής μονάδας.

Η εμπειρία από τις χώρες της Ευρώπης όπου εφαρμόστηκαν αντίστοιχα συστήματα όπως η Αγγλία, η Γαλλία, η Γερμανία αλλά και η Αμερική είναι αποκαλυπτικά. Αποτέλεσε βασικό εργαλείο για την διαφοροποίηση των σχολείων με βάση την οικονομική-κοινωνική προέλευση των μαθητών, την ένταση των ταξικών φραγμών, την υποβάθμιση-υποχρηματοδότηση και εν τέλει το κλείσιμο σχολείων σε εργατικές περιοχές, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών ακόμα και απολύσεις.

 

Οι εκπαιδευτικοί δε φοβόμαστε την «αξιολόγηση», δεν έχουμε κάτι να κρύψουμε, δεν αντιδρούμε γιατί δε θέλουμε να «ξεβολευτούμε» όπως λένε μερικοί, αλλά γιατί θέλουμε να προστατεύσουμε το δημόσιο σχολείο, τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητ(ρι)ών και τα εργασιακά των εκπαιδευτικών.   Άλλωστε, κάθε μέρα εξετάζουμε κριτικά και αυτοκριτικά τη δουλειά μας, στους συλλόγους διδασκόντων ανταλλάσσουμε σκέψεις και προτάσεις για να γίνει καλύτερη η σύνθετη παιδαγωγική πράξη. Αυτή ακριβώς η διαδικασία είναι που ζητάμε να στηριχθεί ουσιαστικά από το κράτος. Τα κριτήρια της αξιολόγησης, που προωθεί η κυβέρνηση, δεν έχουν καμία σχέση με αυτή την ανάγκη.

 

ΟΧΙ στη διάλυση της δημόσιας παιδείας.

ΟΧΙ στην κατηγοριοποίηση σχολείων – εκπαιδευτικών – μαθητών

 

Ζητάμε

·       Μονιμοποίηση όλων των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών ΤΩΡΑ

·       ΕΝΙΣΧΥΣΗ της δημόσιας παιδείας

·       Παιδαγωγική ελευθερία και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

                                                                                Για το Δ.Σ.